We moeten vandaag om 5:30 ons bed uit om op tijd aan te kunnen komen bij het kantoor van USO in Camp Kim. Gelukkig stond een van de twee wekkers wél goed geprogrammeerd. Na een snel ontbijtje bij de Mac hebben we de metro gepakt en kwamen we ruim op tijd aan. We gaan vandaag naar de grens met Noord-Korea.


Deze DMZ/JSA tour hebben we vooraf geboekt bij Koridoor, een organisatie die gelicenseerd is door de USO om excursies te verzorgen. Zij zorgen ervoor dat deelnemers vooraf worden gescreend zodat zij toegelaten zullen worden tot de DMZ/JSA. Je moet minimaal twee weken vooraf deze excursie boeken. De kosten zijn ₩96.000 per persoon.

De busrit van Camp Kim naar Camp Bonifas in de DMZ duurt zo’n anderhalf uur. We beginnen met een briefing en het tekenen van afstandsverklaring voor enige aansprakelijkheid, zoals overlijden… Hier kregen we een bondig, maar informatief verhaal gepresenteerd door een Amerikaan over het ontstaan van de DMZ en wat er sinds de Tweede Wereldoorlog is gebeurd.

De scheiding tussen Noord en Zuid ontstond toen Japan zich aan het einde van de Tweede Wereldoorlog moest overgeven aan de Amerikanen en de Sovjet-Unie. Korea werd verdeeld; de Sovjet-Unie kreeg zeggenschap over het Noorden en Amerika over het Zuiden. Beide landen stelden een bestuur aan. Rusland een Socialistische en Amerika een Democratische.

De Amerikanen hebben de leiding over de United Nations Command. Dit is de militaire bescherming van Zuid-Korea. Hoewel deze het VN logo mag gebruiken en het handelt volgens de VN resoluties, is het geen orgaan van de Verenigde Naties, maar een organisatie van Amerika. De UNC beschermt de Zuid-Koreaanse kant van de DMZ vanuit het principe van het recht op zelfverdediging.

De NNSC, de Neutral Nations Supervisory Commision, is een groep van 20 landen die toezicht houdt op het handhaven van de wapenstilstand van 27 juli 1953. Nederland is een van deze landen. De landen Zweden, Zwitserland, Tjechie en Polen voeren het dagelijks toezicht uit. De andere landen steunen op een andere manier.

Na de briefing stappen we over in een bus die wordt gereden door de Amerikanen. De eerste stop is JSA; de Joint Security Area. Dit gebied is bekend om de blauwe huisjes waarin om de zoveel tijd, als er weer eens een incident is geweest of er vredesonderhandelingen worden gehouden, op de nieuwszenders te zien zijn. Opgesteld in rijen van twee lopen we door het ‘The Home Of Freedom’ gebouw, waar we eerst nog wat instructies krijgen. We mogen niet zwaaien naar de Noord-Koreaanse militairen die bij Panmon Hall staan. Ook mogen we geen foto’s maken van de gebouwen en zendmasten aan de Zuid-Koreaanse kant.

We lopen aan de andere kant ‘The Freedom House’ uit en zien daar de blauwe huisjes. Deze huisjes staan precies op de grens tussen beide Korea’s. Erg bijzonder om op deze plek te zijn. Het voelt vreemd, maar niet echt gespannen. Snel moeten we doorlopen en worden we de Conference Room binnengeloodst, dit is het middelste blauwe huisje. De groep stelt zich op rond de grote tafel en we krijgen uitleg. We komen er ook meteen achter dat wij op dat moment in Noord-Korea staan. Even denken we eraan om de kans te pakken om de deur aan Noord-Koreaanse kant uit te vluchten…. 😉 Nee dat lijkt geen goed idee.

 

In de Conference Room staan verschillende Zuid-Koreaanse bewakers in taekwondo houding met gebalde vuisten. Als je dat niet zou weten, zou je denken dat het standbeelden zijn. We mogen ze op de foto zetten, mits we ze maar niet aanraken. We zouden niet durven 🙂

  

 Na een minuut of 10 lopen we de Conference Room weer uit en blijven nog even op het bordes staan van The Freedom House, starend naar de overkant. Er staat slechts één Noord-Koreaan, Bob genoemd door de Amerikanen. Hij moet daar een shift draaien van 12 uur. Maar wij moeten weer door. Dag Bob!

Even verderop rijden we langs een gedenkplaat van het bijlmoord incident. In 1976 wilde de UNC een te hoog geworden populier kappen in dit gebied omdat deze het zicht tussen twee uitkijkposten belemmerde. Dat vonden de Noord-Koreanen echter niet zo’n goed idee. Toen het UNC-team het bevel van Noord-Korea om te stoppen met de kap negeerden, werd een groep Noord-Koreaanse militairen erbij gehaald en vermoordden ze twee Amerikaanse officieren met bijlen.

  

Vanaf het Dora Observatory kun je Kijong-dong in Noord-Korea zien. Door Westerlingen wordt deze plaats ook wel ‘Propaganda Village’ genoemd. Noord-Korea zelf noemt het ‘Freedom Village’. De reden van deze naam is omdat het 0 inwoners telt en de grote gebouwen de indruk moeten wekken dat Noord-Korea een welvarend land is.

Ook zie je het daar tegenover gelegen Zuid-Koreaanse plaatsje Daeseong-dong, wat door Zuid-Koreanen ‘Freedom Village’ wordt genoemd. Mensen die hier wonen, woonden daar al voordat die gebied DMZ werd. De inwoners worden zwaar gesubsidieerd door de overheid. Dit zodat zij het landbouwgebied in de DMZ blijven onderhouden en niet wegtrekken naar een andere plaats. En om, zo denken wij, de Noord-Koreanen te laten zien hoe goed het aan de andere kant van de grens is. Beide Korea’s hebben een gigantische vlaggenmast staan. Toen Zuid-Korea er eentje neerzette van 100 meter hoog, plaatste Noord-Korea er eentje van 160 meter hoog. Je kunt je afvragen wie nu wie uitdaagt.

 

Zuid-Korea en Noord-Korea hebben een gezamenlijk industrieel complex bij Kaesong, net over de grens in Noord-Korea. In deze fabriek werken 50.000 Noord-Koreanen (voor zo’n $70 per maand) en 1.000 Zuid-Koreanen. De producten die zij maken, zijn bestemd voor Zuid-Korea. Bizar eigenlijk dat dit dan weer wel samen kan worden gedaan.


In 1974 deserteerde een Noord-Koreaanse straaljagerpiloot naar Zuid-Korea. Hij vertelde over het in aanbouw zijn van een tunnel van Noord- naar Zuid-Korea. Het duurde tot 1978 voordat de exacte locatie van de tunnel werd ontdekt. Door PVC buizen gevuld met water te plaatsen op verschillende plekken, kon men de locatie ontdekken. Bij een van de ondergrondse explosies spoot het water uit de buizen boven het gebied en verklapte de locatie. Vervolgens werd een grote gang gegraven naar beneden en werden de Noord-Koreanen gesnapt. De tunnel ligt maar liefst 73 meter onder de grond en is 1.635 meter lang! Wij hebben de afdaling gemaakt en 350 meter gelopen tot de plek waar Zuid-Korea een drie-dubbele betonnen muur heeft opgeworpen in de tunnel. Als de tunnel afgerond zou zijn, had Noord-Korea deze kunnen gebruiken voor een verrassingsaanval op Zuid-Korea. Door de tunnel zouden 30.000 manschappen per uur kunnen worden verplaatst. Volgens Noord-Korea werd de tunnel gebruikt voor het delven van kolen. Men denkt dat er naast de al ontdekte tunnels, nog enkele tientallen onontdekte tunnels bestaan.


Dorasan Station is het laatste treinstation voor Noord-Korea. De Zuid-Koreanen hebben het liever over het eerste treinstation voor Noord-Korea. Het station werd in 2002 geopend en was onderdeel van het Sunshine Programma van de toenmalige Zuid-Koreaanse president om de betrekkingen te verbeteren. De eerste 5 jaar nadat het station was geopend, is het niet gebruikt geweest. Pas in 2007 reed de eerste trein met industriële goederen naar Panmun Station, slechts 16 kilometer verderop in Noord-Korea. Een jaar later werd de dagelijkse verbinding gestaakt na een incident met een Zuid-Koreaanse toerist in Noord-Korea. Het spoor tussen beide stations is nooit in gebruik geweest voor personenvervoer. Voor ₩500 koop je een kaartje waarmee je het perron op mag lopen.

Je kunt ook van Seoul met de trein naar Dorasan Station reizen. Maar let op; het is dan niet mogelijk om de JSA te bezoeken. Dit kan alleen via gelicenseerde touroperators als Koridoor. Het is wel mogelijk om De Derde Tunnel te bezoeken.

Al met al was het een heel bijzondere dag. We hebben een beter beeld gekregen over wat zich allemaal heeft voorgedaan en hoe onmogelijk, dubbel en uitzichtloos de situatie lijkt. Hopelijk slagen beide Korea’s erin om ooit dichter tot elkaar te komen.

Dag 3: Seoul Stadsmuur en Cat's Attic
Openbaar vervoer in Zuid-Korea