Gisteren stond ik rond 05:30 op Schiphol, na eerst mijn auto in Zoetermeer bij het NS station in de buurt te hebben achtergelaten en vervolgens weggebracht door Edwin. Op Schiphol was het nog lekker rustig, al lijkt het soms wel of ik de enige ben die altijd binnen een minuut ingecheckt ben. Wat hebben andere mensen toch in hemelsnaam allemaal te regelen bij de balie… I don’t get it.
Cappuccino op Schiphol
Eenmaal door de rustige douane, heb ik wat tijdschriften gekocht en op zoek naar koffie om wakker te worden. Lekker! De tijd vliegt eigenlijk altijd wel snel voorbij op Schiphol. Je loopt wat rond, drinkt en eet wat en je moet nog even wat vragen beantwoorden bij de gate. Voor ik het wist zat ik al in het vliegtuig…. naast een dikke Amerikaan. Dat wordt de armpjes inhouden! Gelukkig zat ik wel aan de gangkant. Ik voelde ook al een soort van vertraging aankomen en jahoor… we wachten nog op klein onderhoud. Uiteindelijk vertrokken we een half uurtje te laat. Eenmaal in de lucht ging ik al snel in hybernate modus. Ik kan mijn ogen altijd moeilijk openhouden als ik vlieg – wel een handige eigenschap, dan gaat de tijd tenminste snel voorbij.
Na 8 uur en 26 minuten landden we op Detroit airport en was het volgende obstakel Homeland Security. Het was ongewoon rustig voor de verandering. Vaak sta je toch wel een uurtje in de rij voordat je aan de beurt bent. Achter mij stonden een paar medereizigers een beetje zenuwachtig te doen, ze hadden nog maar weinig tijd om de volgende vlucht te halen. Na een paar minuutjes begreep ik dat ze ook naar Orlando vlogen… dat is toevallig – ik ook. Hmz dan moet ik ook maar zenuwachtig worden dus! Ik had geen idee van de tijd en er ook niet aan gedacht dat we door de vertraging wat later aangekomen waren. Ik was nog niet langs de security en er was nog 30 minuten om te vertellen waarom ik in Amerika ben, waar ik verblijf en wat voor werk ik in Nederland doe, vingerafdrukken achter te laten, m’n koffer van de band te halen en weer in te leveren bij de volgende band en de gate te vinden waar het vliegtuig naar Orlando staat. Affin – no stress! Dave komt 10 minuten voor vertrek van vlucht 2 aan bij de gate en gaat gewoon in één ruk door.
Iets meer dan twee uur later kom ik aan op Orlando airport, alwaar ik al snel mijn koffer van de band kan halen en doorloop naar de balie van Alamo om m’n auto op te halen. Daar begint het vaste upsell-ritueel. Nee ik wil geen convertable, ik wil geen navigatiesysteem, ik wil geen roadside service, ik wil geen extra’s. Nee nee nee Niets. Heeft u mij begrepen, ja? Mooi! Dave loopt tevreden over het onderhandelingsresultaat door naar de garage en kiest een Toyota Corolla. Daar kan ik mij vast wel mee vermaken de komende 16 dagen.
Omdat ik in Nederland mijn netbook heb verkocht zodat ik in Amerika een ‘verse’ kan kopen, staat een bezoekje aan de CompUSA en Best Buy op het programma. Uiteraard kan ik niet kiezen tussen een ASUS Eee PC Seashell en een Toshiba NB 305. Ik neem mij voor om tijdens de 3 uur durende reis naar Cape Coral te gaan overwegen welke het wordt, zodat ik in Fort Myers de één of de ander kan kopen.
Hamburgers van Wendys
De reis naar Cape Coral valt echter zwaar. Ik stop onderweg bij Wendy’s voor een hamburger, maar het wordt al snel donker en ik heb veel moeite om wakker te blijven. Wel vreemd, want ik heb minstens een uur of 6 m’n ogen dicht gehad in het vliegtuig. Omdat ik soms bijna echt in slaap viel, ben ik drie keer gestopt onderweg om even m’n ogen dicht te doen. Uiteindelijk kom ik rond half 10 ’s avonds aan. (second) Home Sweet Home! Ik inspecteer even hoe het staat met het ongedierte en dat blijkt mee te vallen. Wat kleine miertjes en een paar torretjes – maar geen van hen leefde nog. De kust is veilig dus – en ik duik m’n bed in!